Bel 112

Daar loop ik, door een klein dorp in het midden van het land met twee camera's om mijn nek. Ik weet niet waar ik moet kijken want overal om mij heen is er wel iets te zien. Een man ligt op de grond met een grote hoofdwond. Hij lijkt bewusteloos. Even verderop een man die er niet gezond uit ziet, misschien suikerziekte? Niet ver daarnaast ligt een vrouw onder aan een trapje, plat op haar rug, kermend van de pijn. En zo zijn er nog meerdere slachtoffers te vinden. Wat er gebeurd is? Geen idee, maar gelukkig komen de hulptroepen al toegesneld.

Ik breng een van de twee camera's in de aanslag en begin de situatie van alle hoeken vast te leggen als ware ik een ervaren persfotograaf die met zijn neus in de boter valt en naast een ramp staat als deze zich voor zijn neus voltrekt. Een Pulitzer prijs lijkt niet meer dan een zekerheid. De man met een hoofdwond word door de hulpverleners kundig aangesproken, maar blijkt toch echt niet aanspreekbaar te zijn, de zorg in hun ogen spreekt boekdelen, en ik leg dit zo goed en kwaad als het kan vast. Ook de man met de vermoedelijke suikerziekte word gerustgesteld en geholpen.

We zijn enkele minuten verder in deze situatie als nog meer hulpverleners aan komen waaien en zich ontfermen over de slachtoffers waar nog niemand bij is. En ook deze krijgen de nodige zorg aangeboden om waar mogelijk levens te redden. Ik ga van slachtoffer naar slachtoffer en probeer het geheel zo goed mogelijk vast te leggen. De emotie, de letsels, de opluchting in de ogen als er dan eindelijk hulp is voor de mensen die in een hulpeloze situatie lijken te zitten. Ik begeef me iets buiten het rampgebied en hoor achter mij een oudere vrouw roepen "Bel 112!". O, shit denk ik.

Ik draai me snel om naar de vrouw die haar mobiel al bijna uit haar handtas heeft gehaald en krijg oogcontact met deze dame. "Mevrouw, u mag uw mobiel in de tas houden hoor", begin ik. Een vragende blik is mijn antwoord. Ik vervolg dus snel met zeggen "dit is maar een oefening voor de EHBO vereniging, het is allemaal nep, en er is niemand echt gewond". Na dit aan te horen en even te laten bezinken gaat de mobiel weer terug de tas in, en gaat ze vervolgens analyserend kijken naar het tafereel. Dan zegt ze nog "het ziet er allemaal zo echt uit, goed dat jullie dit oefenen".

Ofwel een geslaagde oefeningen waarbij de realiteit behoorlijk goed benaderd werd. Op een gegeven moment werd het sein "Einde oefening" gegeven en stonden alle hulpverleners en slachtoffers op om zich gereed te maken voor een nabespreking. De grime (nep wonden) worden verwijderd door de simulatie slachtoffers en de EHBO'ers leveren hun hesjes weer in. Bij de evaluatie is het enige echte punt dat misschien de "Ramp plek" beter afgezet had moeten worden, of dat er beter aangegeven moest worden dat het oefening was, gezien de reactie van de oudere dame.

​O, en de foto's zijn prachtig geworden.