Kansen

Het Meer

Daar ging ik dan. In de auto, navigatie aan, alle camera spullen op de achterbank en een grote fles water op de stoel naast me, op weg naar het hoge noorden. Nou ja, hoge noorden... Friesland, wat heel erg ver lijkt als je zelf oorspronkelijk uit Noord-Brabant komt. Ik had het briljante idee om een echt Fries meer te fotograferen bij zonsondergang. Het was volop zomer, heerlijk warm en ik had er echt zin in. De ruim 120 kilometer asfalt vlogen voorbij onder de wielen van mijn toen nog trouwe kleine Peugeot 106.

Daar aangekomen was het nog mooier dan ik had gehoopt. Een prachtig strak meer, niet al te veel mensen aanwezig, en een prachtige lucht waar elke fotograaf van zou smelten. Ik parkeerde de auto netjes vlakbij het water en pakte mijn camera en een paar lenzen uit de tas. Deze lenzen deed ik in een extra cameratas en begon zo veel mogelijk foto's te maken. Het was echt fantastisch. De zon stond perfect en gaf een steeds mooiere oranje kleur. Er was een pier waar iemand overheen liep voor een prachtige silhouet foto. En de zon reflecteerde prachtig in het strakke water.

Opeens word ik aangesproken door een (ik schat net gepensioneerd) echtpaar. "Zou je het leuk vinden om foto's te maken op de boot, als mijn man aan het waterskiën is?" Daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen. Dus na wat kennismaking en praten over fotografie liepen we naar de pier en stapte ik op een mooie compacte speedboot. De man had zijn wetsuit al aan, en de vrouw startte de boot. Vliegend over het water volgende de man ons op zijn waterski (hij had er maar 1 onder zijn voeten als een soort smalle snowboard). En ik maakte foto's van hem, en de geweldig mooie spray water die hij omhoog liet vliegen. Ik maakte foto's alsof mijn leven er vanaf hing, totdat mijn geheugenkaartje vol was.

Uiteraard kwam dat op het slechts mogelijke moment. Ik greep snel naar mijn tas voor mijn reserve kaartjes, haalde het volle kaartje uit de camera en stopte er zo snel mogelijk een leeg kaartje  in. Gelukkig stond de man nog op de ski en was de vrouw de boot vakkundig aan het besturen. Ik weet niet hoe lang we hebben gevaren, maar het was lang genoeg voor mij om diverse mooie foto's te maken. Uiteindelijk kwamen we weer aan bij de pier en werd de boot weer vast gelegd, en kwam de man uit het water, zichtbaar buiten adem.

Achteraf bleek dat de vrouw mij had zien grijpen in mijn tas voor de geheugenkaartjes, en wist met een duimpje van haar man dat het OK was om nog een extra rondje over het meer te varen. Zodat ik nog meer foto's kon maken. Ik heb ze erg bedankt voor de mooie kans.  Met twee volle geheugenkaartjes en een voldaan gevoel ben ik weer in de auto gestapt om terug naar huis te gaan. Wat een dag was dat. Geweldig! Na de bewerkingen heb ik een mooie selectie van de foto's naar het echtpaar gemaild, als dank voor de mooie ervaring.

---

De Auto

Een collega van werk vroeg mij of ik misschien foto's wilde maken van zijn auto. Natuurlijk wilde ik dat. Want dit was niet zomaar een auto, maar een echte Ferrari 348 Spider. Wat een bak! Hij pikte me thuis op, zodat we eerst even een heerlijk ritje konden maken over de Utrechtse Heuvelrug. Dakje open, zonnetje er bij... Genieten. In Zeist aangekomen wist ik een mooie plek bij het Slot. We parkeerde op de mooie laan voor het Slot en ik pakte mijn camera en vroeg mijn collega om een aantal keer heen en weer te rijden met verschillende snelheden.

Ik heb voornamelijk de 70-200mm lens gebruikt, daar deze een mooie stabilisatie functie heeft, speciaal voor het meetrekken van onderwerpen. Ideaal voor het fotograferen van rijdende auto's dus. Door de grote zoom (200mm) van deze lens kan je op een wat grotere afstand gaan staan, en toch alleen de auto in beeld hebben. En omdat je verder weg staat, kan je de auto over een langer stuk volgen dan dat je zou kunnen als je direct naast de weg zou staan.

---

Na een keer of tien heen en weer te zijn gereden kwam hij tot stilstand op een mooi plekje in de berm, waar ik met de all round 24-105mm lens nog wat detail foto's heb gemaakt van deze Italiaanse klassieker. Het Ferrari logo op de voorkant, de mooie lijnen van de motorkap (welke achter op de auto zit), het logo van de designer (Pininfarina) en nog veel meer prachtige details van deze auto, waar er slechts 1090 van zijn gemaakt.

Vanuit Zeist zijn we doorgereden naar Lage Vuursche om daar (hoe kan het ook anders) te genieten van een lekkere pannenkoek. Rijdend door de smalle straat van Lage Vuursche deed de knal rode Ferrari menig hoofd draaien. Was het niet de opvallende kleur, of de vormgeving, dan waren het zeker wel de 320 steigerende paarden in die prachtige motor. Wat klinkt zo'n Ferrari toch geweldig. De harder je hem op zijn staart trapt, de mooier de symfonie uit die ronkende cilinders. 0-100 km/h in 5.4 seconden, en dat voor een auto uit 1993. Een lust voor het oog en muziek voor de oren. En natuurlijk een set prachtige foto's rijker, want daar ging het uiteindelijk om.

---